Konkurs Wiedzy Biblijnej 2020 – WERSETY
]]>
]]>
]]>
W tym roku padło na Niedzicę. W dniach 19 do 28 lipca naszą młodszą młodzież przywitały podnóża szczytów Pienin Spiskich. Słońce dodawało uroku strzelistym wieżom Zamku Niedzicy i Czorsztyńskim murom, u stóp których jak błękitna wstęga rozlane zostały wody Dunajca, przecięte Niedzicką Zaporą. Nasz Stwórca cudownie świat uczynił.
Gdy już pozbyliśmy się naszych plecaków, toreb i walizek oraz zostały zasilone potrzeby pokarmowe, przyszedł czas na doładowanie baterii duchowych.
W myśl przewodniego wersetu tegorocznego obozu ,,Obietnica, którą dał nam Bóg, to życie wieczne”, nastawiliśmy nasze uszy i serca na to co przygotował dla nas Wszechmogący na ten czas. Jak zawsze nasza nadzieja nie została zawiedziona, bo przecież On nigdy nie zawodzi, a szczególnie w obietnicach.
To był cudowny czas modlitw, duchowych przeżyć, rozmów i świadectw. Nasze społeczności prowadzone były przez wujków: Radosława Kulika, Jarosława Domieniuka i Wojciecha Wilczka. Odwiedził nas również pastor zboru w Zabrzu, wujek Andrzej Poręba. Słuchaliśmy Słowa, mówiącego na temat Ducha Świętego, Jego obecności i mocy w naszym życiu. Zachęceni tą usługą mogliśmy otworzyć nasze serca przed Panem Bogiem podczas modlitwy.
Jak przystało na dzieci Boże musieliśmy stawić czoło różnym doświadczeniom, zarówno duchowym, jak i cielesnym, które zesłał dla nas Pan. Do tych cielesnych należał między innymi rajd rowerowy przez duże ,,R”, bo wiele kilometrów było do przejechania, ale dzięki Bogu wszystkim nam udało się odnieść zwycięstwo.
Czas szybko mija i nasze wakacyjne spotkanie dobiegło końca. Wyjeżdżaliśmy pełni nadziei i wiary, że to co zostało zasiane w naszych sercach z pomocą Zbawiciela Jezusa Chrystusa, da owoce w przyszłości ku Jego Chwale.
Uczestniczka obozu – Weronika
]]>
W dniach 9-18 lipca odbył się pierwszy, ale za to niezapomniany obóz dla młodzieży szkół średnich. Tematem obozu był werset 13 z 4 rozdziału listu do Filipian „Wszystko mogę w tym, który mnie wzmacnia, w Chrystusie”. Muszę przyznać, że szczęśliwi czasu nie liczą, a ten biegnie zdecydowanie za szybko w takiej rodzinnej i chrześcijańskiej atmosferze. W tym roku kierownikami i opiekunami na obozie byli Jarosław Domieniuk i Dawid Ostrowski.
Przed obozem niektórzy mieli pewne wątpliwości jak to będzie w takiej małej grupie liczącej 23 obozowiczów. Jednak skończyło się tylko na obawach. Dzięki temu, że grupa uczestników była nieduża, mogliśmy się zdecydowanie lepiej poznać i zaprzyjaźnić, a już na pewno nie było nudno.
Społeczności dla osób, które otworzyły swoje serca na Boże działanie na pewno były budujące. Czas spędzony nad Bożym Słowem, rozmowa z Bogiem w modlitwach i uwielbianie Go w pieśniach, wlał w moje serce, a jestem przekonana, że nie tylko w moje wiele zachęty, pokrzepienia, wzmocnienia i nadziei. Przecież po to głównie jeździmy na takie obozy, aby budować swoją wiarę wraz z innymi Bożymi dziećmi. Myślę, że kto tyko chciał, mógł naprawdę dużo skorzystać.
Większość społeczności i usług prowadzili nasi opiekunowie, którzy postanowili ten czas kreatywnie urozmaicić. Do usługi zaproszono wielu gości: Łukasza Tyca, który rozważał z nami werset przewodni i dzielił się swoimi doświadczeniami w służbie dla Pana, Radka Kulika, który usługiwał w temacie „Jednomyślni w Chrystusie”, Ryszarda Arlta, który wraz z córką Martą i jej mężem dzielili się z nami świadectwami działania Bożej mocy w ich życiu oraz Krzysztofa Kwietnia, który prowadził kilka usług i towarzyszył nam przez ostatnie dni.
Społeczności są najważniejsze, ale przecież młodzież musi też mieć czas, aby się zintegrować i w dobrym tego słowa znaczeniu – rozerwać. W tej kwestii również mogliśmy liczyć na kreatywność naszych opiekunów. Czas wolny był przepełniony grami zespołowymi, wycieczkami (w pamięć zapadły nam szczególnie wycieczki rowerowe), zabawami, grami planszowymi, spacerami i rozmowami. Zarówno miłośnicy sportu, jak i ci, którzy wolą nieco spokojniej spędzać czas, mogli znaleźć coś dla siebie i poznać nowych przyjaciół z podobnymi zainteresowaniami.
Co mogę dodać od siebie na zakończenie? Serdecznie zapraszam i polecam ten obóz każdemu, kto chciałby spędzić niezapomniany czas jednocześnie pogłębiając relacje z kochającymi Boga ludźmi. Jest to również świetny sposób, aby na moment zwolnić i odpocząć od często zabieganego trybu życia oraz „naładować swoje baterie” na kolejne wyzwania i nowy rok szkolny.
Uczestniczka obozu – Wiktoria
]]>
]]>
]]>
Kolonia to Boży czas, bo sam Pan Jezus działa w naszych sercach. W tym roku drugi turnus kolonii na dwa tygodnie połączył 46 dzieci i 20 opiekunów z personelu i kuchni. Naszym wspólnym celem było przeżyć te dni jak najlepiej. Udało się to tym, którzy z całego serca otworzyli się na Pana Boga, bo z tymi właśnie Bóg współpracuje i współdziała ku dobremu.
Na tegorocznej kolonii mieliśmy poznać uczniów Pana Jezusa. Niekoniecznie tylko dwunastu, ale także wielu innych niepozornych, o których pamiętano w Ewangelii. Wśród biblijnych przykładów znalazły się Marta i Maria, Lewi, Kleopas, a nawet Józef i Nikodem, którzy jako jedyni wytrwali przy swoim Mistrzu do samego końca. Ostatecznie uczniami mieliśmy stać się my wszyscy. Przecież w szkole Pana Jezusa nie ma wakacji.
Razem z dziećmi bawiliśmy się w gry sportowe, planszowe i zabawie nie było końca. Udało się nawet popływać w basenie. Na wycieczkę udaliśmy się w góry oraz do stóp gór, czyli do kopalni soli w Bochni. Zawsze też pamiętaliśmy o modlitwie. A Bóg dotykał się serc.
Z każdym rokiem coraz bardziej widoczny jest niestety wpływ zła i grzechu na nasze kochane dzieci. Głównym sposobem oddziaływania jest Internet, z którego na smartfonach i komputerach dzieci czerpią niemądre przykłady, nieprzyzwoite teksty i niemoralne treści. Niejednokrotnie gry i filmiki są przesycone przemocą i grzesznym stylem życia. Często zwykła ciekawość prowadzi do poznania mrocznych i złych treści, które na długo pozostają w świadomości dziecka. Myślę, że jest to główny problem do pokonania i największa przeszkoda w drodze do biblijnego wychowania, które przekazujemy.
Tegoroczne nasze spotkanie można podsumować słowami. „Nie masz ucznia nad Mistrza, ale należycie będzie przygotowany każdy, gdy będzie jak jego Mistrz.” Im dalej postępuje nasze życie, tym bardziej potrzebujemy naszego Mistrza i Zbawiciela. Chcemy być jak On.
Wujek Paweł
]]>
grać memu Bogu – póki życia starczy mi.
Niech miła będzie Panie moja pieśń,
będę radował się w Panu Bogu mym.”
Jak co roku w Świebodzinie hałas, rwetes, zamieszanie – przyjechały dzieci. W jakim celu? Bracia i Siostry prowadzący kolonię chcą rozbudzić w tych najmłodszych głód słowa Bożego, kształtować postawę posłuszeństwa Panu Bogu na wzór bohaterów znanych z Biblii, nawoływać do ofiarowania siebie i swego czasu Bogu. W tym roku wersetem przewodnim kolonii był:
„Nie masz ucznia nad mistrza,
ale należycie będzie przygotowany każdy,
gdy będzie jak jego Mistrz”
Każdego poranka po pysznym śniadanku (nie wiem jak te ciocie to robią, zawsze wiedzą na co mamy ochotę) o godz. 9.00 odbywa się poranna społeczność. Dzieci śpiewają pieśni ze swojego śpiewniczka kolonijnego, brat prowadzący społeczność nawołuje do oddania swojego serduszka Jezusowi, do tego by dzieci otwierały się przed Panem Bogiem. Dzieci pięknie się potrafią modlić, tak prosto i ze szczerego serca. Każdego dnia bardzo mnie to wzruszało i budowało. Wierzę że nasz dobry Pan je wysłuchiwał. Codziennie dzieci miały zajęcia sportowe, zajęcia plastyczne np. robiły zakładki do Biblii, gry planszowe, basen. Jednak przy każdej zabawie czy grze wychowawcy starali się przekazywać dzieciom wartości, którymi powinny się wyróżniać dzieci Boże. Miłość, serdeczność oraz pomoc bliźniemu.
Podczas kolonii odbyły się dwie wycieczki. „Śpiewającym pieśni autobusem” – dzięki Bożej opiece dzieci szczęśliwie dojechały do Kopalni soli w Bochni, a potem też do Krynicy Zdrój. Krótki odpoczynek zapewniła nam również wizyta w „Miodkach”, czyli Muzeum Pszczelarstwa w Stróżach.
Popołudniami i wieczorami dzieci na społecznościach śpiewały, modliły się, otwierały swoje serduszka prosząc o wsparcie w modlitwie za swoimi bliskimi, o zdrowie, o rozwiązywanie swoich problemów. Wujkowie prowadzący społeczności odwołując się do historii biblijnych uświadamiali kolonistom jakie wartości powinien mieć człowiek wierzący, jakimi powinien się „przyodziać” by trwać w Słowie Bożym, by podobać się Bogu. Biblia jest pełna pięknych historii, które podczas szkółek są przekazywane dzieciom, a one chętnie ich słuchają i bardzo aktywnie w tych zajęciach uczestniczą.
Najpiękniejszym, ale też czasami trudnym zadaniem dla wychowawców jest dzielenie z dziećmi trosk, które nam dorosłym wydają się czasami nieistotne, a dla dzieci są ogromnym ciężarem. Rozwiązywanie ich problemów, wskazywanie im cech, które Bogu się nie podobają, a widzimy je w ich zachowaniu. Analizujemy skąd to wynika, często tłumacząc sobie, że dziecko jest po prostu złośliwe, niegrzeczne, ale czasami przyczyna takiego zachowania jest głębsza. Staramy się im wskazać podczas porannej i wieczornej modlitwy w pokojach, że jest Pan Jezus, ich najwspanialszy Ojciec i jeśli Jemu te troski powierzą On nie zostawi, nie opuści i dopomoże.
Dziękuję mojemu cudownemu Bogu za te dwa tygodnie, podczas których tak wiele doświadczyłam. Waszej miłości bracia i siostry, waszego wsparcia, waszego uśmiechu i dobrego słowa gdy go potrzebowałam. Wiem, że z nami wszystkimi był i jest Najwyższy, wiem, że z kolonistami jest Bóg, któremu niech będzie chwała.
Ciocia Beata
Albowiem aniołom swoim polecił, aby Cię strzegli na wszystkich twych drogach
Na rękach będą Cię nosić byś nie uraził o kamień nogi swojej.
Psalm 91. W.11,12
]]>
Hebrajczyków 13:7
Słowa te były myślą przewodnią podczas niedzielnego czasu, w którym wraz z Braćmi i Siostrami w Panu mogliśmy wspominać, a także doświadczać tego, co Bóg czyni wśród swojego ludu. Czas, który mieliśmy z łaski Pana, był bardzo błogosławiony i obfity w dziękczynienie za pomoc, prowadzenie i ochronę Bożą w ciągu minionych 80 lat. Od pieśni uwielbiających, przez budujące usługi Braci, po niewyobrażalne świadectwa i wspomnienia dzieci pionierów wysowskiego Zboru. Historie, które zapadły głęboko w pamięć, myślę każdego uczestnika, pokazywały jak cudownego i potężnego mamy Stwórcę. Ponadto mogliśmy gościć grupę Braci z Ukrainy, którzy dzielili się z nami wspaniale wykonanymi pieśniami w języku Ukraińskim. Słowem Bożym usługiwali również byli Pastorzy miejscowego Zboru. Miedzy nami nie zabrakło także władz samorządu lokalnego, wójta gminy, sekretarza oraz sołtysa, którzy z chęcią przyjęli zaproszenie uczestniczenia w rocznicy Zboru. W czasie pomiędzy pierwszym, a drugim nabożeństwem, przy wspólnym posiłku, mogliśmy pobyć z sobą i porozmawiać. Podczas drugiego nabożeństwa był czas wspomnień i świadectw, które przybliżyły historię tutejszego Zboru.
Źródłem „przebudzenia ewangelicznego” na Łemkowszczyźnie były reemigracje z Ameryki i przenikanie stamtąd nowych prądów religijnych. Jednak historia wysowskiego Zboru rozpoczęła się od wizyty kilku kobiet we wsi – Nowica. A stało się to za przyczyną tamtejszej mieszkanki Joanny Romanik z domu Penkala, która uwierzyła i opowiedziała o tym co się wydarzyło swojej siostrze i bratowej. Najpierw obie odwiedziły Joannę i uczestniczyły w zgromadzeniu, a tydzień później już w większej grupie poszły do wierzących w Nowicy. Słysząc zwiastowane Słowo i ludzi modlących się niezrozumiałymi językami przekonały się, że świadectwo było prawdziwe. Wkrótce same tego doświadczyły, kiedy wracając z Nowicy do Huty i rozważając wydarzenia, których były świadkami, postanowiły się pomodlić. Duch Święty zstąpił i napełnił serca niewiast. Z ogromnym entuzjazmem wiadomość o Bożej łasce została rozpowszechniona wśród mieszkańców Huty i okolic. Do dnia dzisiejszego Dobra Nowina jest wciąż zwiastowana.
Ogromne pragnienie dalszego słuchania świadectw Braci i Sióstr przerwał biegnący nieubłaganie czas i choć chwilę rozstania każdy odwlekał, bo świadectw nie było końca, musiała ona jednak nadejść. Chwała Bogu za czas, który nam darował, za Jego łaskę i moc, którą można było odczuć.
Wdzięczność Bogu wyrażamy cytując słowa Samuela: ”Aż dotąd pomagał nam Pan” (I Ks. Sam. 7;12) ufając i wierząc, że przez kolejne dni i lata Jego pomoc będzie niezmienna.